Son zamanların hatırasına yazıyorum. Boşluğun bilinmezliğin acının verdiği çaresizliğe ve sanatın güzelliğine de yazıyorum. Yani ben son zamanlar için yazıyorum. Her zamanki gibi bugüne ve düne birde bulutların üzerindeki yarına yazıyorum. Deniz niye mavi diye sorduğumda beni tatmin edici cevabı alamadığım ve özgür olduğu için mavi olduğu fikriyle dünyaya, hayata ve maviye aşık olduğum , denizin içine girip kaybolup özgürlüğü bulabilme düşüncesinin dürtüsüyle ay ve güneş olduğum için yazıyorum.
İnsanlar var biliyorum bambaşka vahşi ve normal olanlar, varlar hepsi. Normal odağı bir insan diğerleri birer insan aslında algıda ama baktığında hepsi kendisi fark ediliyor sanıyor. Aslında biliyorlar yaratmıyorlar, olanı kopyalıyor, her yerdekini kullanıyorlar. Karşılar karşı çıkıyorlar bir grup olarak farklı olanlara karşı çıkıyorlar. Çünkü çok iyi biliyorlar çoğunluk, sadece bir insan olma yetisine sahip olan bir çoğunluksa bile, kazanan taraf oluyor. En azından bastıran taraf olduğuna itiraz etmek itiraz etmektir sadece. Değişimi yaratmak doğruyu silip üzerine maviyi moru çizmek zordur, katılaşmış kartlaşmış kağıtları yırtmanın insanlığın harcı olmadığı gibi.
Milyonların içinde en parıldayan yıldızı bulmak çok zor olmasa gerek. Ama sapasağlam güçlü gözler lazım gerek ışığın altında erimemesi için göz yuvarlağı yuvarlak göz görme organının. Güçlü olmak güçlü durmak mı kastedilen bunu kim görebilir ki çıplak gözün karanlığın şeytanca planları altında boyanmışlığıyla. Sevgiler dünya sevgiler insanlık her birimiz farklılığı bile çakmalaştırdıktan sonra yol çizecek bir patika dahi kalmamış dünya sevgiler ve kaybedilmemiş umutlar sunuyorum size, bir tane değil milyonlarca olun tek bir anlamsız renk değil gökkuşağında buluşun diye.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder