öyle doluydu ki yalnızlığım nasıl var oldun benimle bilemedim. belki tüm olup biten benim seninle var olmam ama varlığımın ışığını göklerinde yakamamamdan ötürüydü. gitmene izin vermek zorunda olduğumu bilmiştim, çünkü benim için durmadığın o yerde benim için durmuşsun yalanlarına inandırırken kendimi, sen gitmeden önce gitmene izin vermezsem tüm inandırışlarım akıp ince sulardan kül edecekti ateşimi. kendime olan inancımı ve sevilmeyen sevilebilirliğimi akıtacaktı ateşime ve yaşama ümidimi kök eden ateş köklerinden sökülecekti, beni anlamsız bırakarak. peki doğru zaman ne zaman ümit ve ihtimaller ne zaman tükenecek? şüphe ve ihtimal beklentisi içindeydi ruhum. ve iki farklı ihtimal varken iyi ihtimale sırtını dayamaya alışmış bedenim, benliğim.. bekledim. sana olan inancımla kül olana kadar bekledim. oysa şimdi daha azı için gitmene izin vermeyeceğim sınırların üzerine uçtun sen. seviyorum, seviniyorum, sevineceğim. bir gün ankakuşu olur yeniden alevlenir miyim diye bekleyeceğim. seni sevdiğine hiç pişman olmadı yüreğim. çünkü senin yokluğunda var olacak olan boşluğu kaldıramazdı o toy zamanlarında.. şimdi güçlü kanatları var olmayan bedenimin. o zamanlar kanatsız kalacak bedenimden daha yeğ sayarım ben bunu. bir gün doğacak küllerinden bedenim diye beklerim. sen daha azı olmayana doğru git güzel turta eserim. ben seni sen güzeli sevdikçe daha da çok severim.